Stijn Devillé

Herinnering

Eén van mijn vroegste huiselijke herinneringen, ergens eind jaren ’70, speelt zich af rond de eettafel in de woonkamer. Er heeft een feestmaal plaatsgevonden, nog te zien aan het betere tafel-linnen en glaswerk en ook aan de uitgelaten stemming van de disgenoten. Mijn vader tilt voor het hoogtepunt van de avond zijn Grundig bandopnemer op de tafel en legt er twee spoelen op, een volle en een lege, die hij uit grote Philips-kartonnen haalt. De band moet voorlangs, door het gleufje met de magneetlezer, naar de andere spoel. Het is een secuur werkje. Met een soepele beweging van de pols geeft mijn vader een paar zwaaien aan de lege spoel. Dan kan de schakelaar aan.

Gekraak. Het hele gezin luistert. Het moet kerst zijn geweest, of oudjaar, dat weet ik niet meer. In elk geval weerklinkt uit de verte de stem van Toon Hermans. Het banket. Leg neer die bal. Het is nauwelijks nog verstaanbaar omdat de opname oud is en de band grijsgedraaid. Maar we schateren het uit. We kennen de sketch. We doen dit elk jaar weer. De herinnering als een ritueel beoefend rond de bandopnemer. Samen geconcentreerd naar iets luisteren, heb ik allicht daar geleerd.

Jaren later zal de Grundig-bandopnemer van mijn vader een centrale rol spelen in een van de eerste voorstellingen van Braakland/ZheBilding: Vroeg, een dinsdagmorgend. Een man, wiens huwelijk op de klippen dreigt te lopen, maakt stiekem opnames van de huiselijke ruzies die hij heeft met zijn vrouw. Om die opnames als bewijsmateriaal in te zetten bij hun scheiding.

Het inlezen en opnemen van die hilarische ruzies doen Els en ik thuis. Waar onze huisgenoten beginnen te vermoeden dat onze relatie op de klippen loopt. Dat was 1998. We zijn nog steeds samen. En de bandopnemer staat sindsdien weer stof te vergaren bij mijn vader thuis. De spoelen met Toon Hermans konden niet meer geïdentificeerd worden.