Het is indrukwekkend hoe zoveel beelden kunnen opgeroepen worden, met zo'n opvallende soberheid aan middelen en stijl. Dat is toch wel straffe kost. (Pol Arias, Radio 1)
In plaats van liters nepbloed of goedkope psychologische verklaringen gebruikt het Leuvense gezelschap een ritmische manier van vertellen die heel veel suggereert, maar nergens de pretentie heeft om mogelijke oorzaken bloot te leggen. Net als in Lev tonen de Braaklanders zich hier meesters in de bijna filmische evocatie van een heel universum, waarin vertelde en verklankte detailbeelden ook emotioneel geladen worden. Je ziet het bloed niet vloeien, je voelt het. (Wouter Hillaert in De Morgen)
Eerst zien we vier argeloze jongeren, aangetrokken door de nacht, tot elkaar of net hopeloos eenzelvig. Dan zitten ze in het oog van de storm. Alles is futiel. Er komt een kogel op hen af. Ze zien zichzelf bloeden. Er is het verwonderde besef dat ze stervende zijn. Die noodlotsscène springt eruit. Inhoudelijk stijgt de spanning ten top, maar ook vormelijk is ze het meest gemarkeerd. Het ritme wordt aangejaagd, de vier acteurs wisselen hun monologen sneller af, muziek en acteerspel bereiken een ultieme verstrengeling. (Geert Sels in De Standaard)
Braakland/Zhebilding maakt 'journalistiek documentair muziektheater', maar dat is een veel te lelijke naam voor de poëzie die de jonge acteurs lieten horen. Ze speelden hun ziel uit hun lijf, en bij tijd en wijle was ik tot tranens toe geroerd. Er vloeide geen bloed en er klonken geen schoten, maar alleen dat zoete Vlaams en de vlijmscherpe muziek van twee meestermuzikanten. Godmiljaar, wat een weltschmerz. (Frenk Der Nederlanden in Het Parool)
Gevoelerigheid. Betekent hetzelfde als gevoeligheid. Maar duurt langer. Té lang doorgaans. Zodat het iets drammerigs en dweepzuchtigs krijgt. Maar wanneer goed uitgevoerd. Iets heel troostends vooral.
Het nummer dat de schier onbekende songwriter Gary Jules schreef voor Donnie Darko (een lichtjes obscure tienerfilm die we ter inspiratie bekeken tijdens de eerste Immaculata-gesprekken) is er een typevoorbeeld van. Mad World bleek een cover van de eighties-iconen van Tears for Fears te zijn (die naam!) en strofes te bevatten als:
Went to school and I was very nervous –
no one knew me, no one knew me...
Hello teacher, tell me what’s my lesson –
look right through me, look right through me.
And I find it kind of funny, I find it kind of sad.
The dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had.
De jaren ’80 kenden wel meer zulke deuntjes. Met Reagan aan de macht leek het laatste beetje ‘liefheid’ uit de wereld gebannen. Naïef zijn was als houding niet langer houdbaar. Moderne burgers waren ‘realistisch’, droegen een das, waren productief. De wereld was definitief op weg om de angstaanjagend commerciële plek te worden die ze nu is. Een plek waar winst maken zoveel is gaan betekenen, dat mensen almaar minder lijken om te kunnen met verlies.
Het deed ons enkele maanden terug dan ook veel deugd om te zien hoe Gary Jules’ gevoelerige versie van Mad World het via het undergroundcircuit (het ptp-gebeuren op het internet in dit geval) tot nummer 1-hit in Engeland schopte. In een tijdperk waarin alles vooral leuk en ontspannend dient te zijn, is het eerder ongewoon dat de nummer 1-positie wordt ingenomen door een nummer waarvan de tekst het best te catalogeren valt onder de noemer ‘hoogst verontrustend’.
Ons Immaculataproject hoort ook onder die noemer thuis. De ‘high school killings’ zoals die in de Verenigde Staten (Columbine) en Europa (Erfurt) hebben plaatsgevonden, behoren sowieso tot de meest verontrustende nieuwsitems die we de afgelopen jaren op ons bord hebben gekregen. Massamoorden dóór middelbare scholieren óp middelbare scholieren (en hun leraren). Wie zal ooit het beeld vergeten van het blad papier op de ruit van een klaslokaal op de eerste verdieping van de school in Erfurt, waarop een slachtoffer het woord ‘hilfe!’geschreven had? (Eén simpel woord dat het drama beter leek te vervatten dan de bloederige beelden van doden en gewonden)
Minder spectaculair, maar zeker even dramatisch als de high school killings zijn de zelfmoorden onder jongeren in ons eigen Belgenland. De cijfers swingen de pan uit. Het hoogste aantal van de wereld! Verdubbeld ten opzichte van de jaren ’90! Droeve statistieken. En hoewel het altijd gissen is naar wat erachter schuilgaat, zijn we er van overtuigd dat de Gary Jules’en de Morrisseys (ten tijde van The Smiths componist van de soundtrack bij menig tienerzelfmoord) van deze wereld, er in hun songs meestal dichter bij zitten dan menig krantenreportage, psychologisch onderzoek of politieverslag, waarin ze het meestal houden op dingen als ‘een slecht rapport gekregen’ of ‘problemen thuis’.
"I do actually respect suicide. It is having control over one's life.
It's the strongest statement anyone can make.
And people aren't really strong...
You could say it is negative leaving the world.
But if people's lives are so enriched in the first place,
then ideas of suicide would never occur.
Most people as we know lead desperate and hollow lives.”
(Morrissey, in een interview)
De plot van onze voorstelling is simpel. In een brave, onopvallende middelbare school in een Vlaamse provinciestad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze wapens uit hun boekentas en richten in de schoolbib en de refter een waar bloedbad aan. Leerlingen en leerkrachten worden onverbiddellijk neergemaaid. HET IS EEN ZONNIGE, DOORDEWEEKSE OCHTEND.
Aan het woord zijn vier tieners die de aanslag niet zullen overleven. Over jong geluk. Of ongeluk. Over blijde verwachtingen. Of het gebrek eraan. Maar op de achtergrond van alles wat ze zeggen. Klinken steevast reeds de naderende voetstappen van de twee medeleerlingen door. Die gewapend en al op weg zijn. Om aan al dat jong geluk. Aan al die blijde verwondering over dit leven. Abrupt een einde te komen maken.
overal waar ik kijk
overal waar ik kom
gaan de mensen maar door en door en door
en ik woon dus in die wijk hier
en soms heb ik echt enorm veel goesting
om zowat alle bewoners hier van kant te maken
In een pijnlijk normale middelbare school, ergens in een vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbieb een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergemaaid. Ergens aan een raam, hangt iemand een papier met "help ons" en met "hier bloedt iemand dood". Het is een zonnige, doordeweekse ochtend, en Bernt sterft in de armen van zijn liefje, Lotte.
Immaculata volgt vier jonge mensen tijdens de laatste nacht (en ochtend) van hun leven. Devillé & Van Aken herwerkten pakken materiaal uit bestaande high school killings (columbine, erfurt...) tot een pakkende productie.