bij het seizoen 20-21

Lieve mensen, Wat deed het ons deugd om de voorbije weken weer voor een publiek te staan. Sinds half augustus zijn we eindelijk terug aan het spelen: in openlucht, op anderhalve meter. En ook al zat uw gezicht verborgen achter dat masker, aan de glinstering in uw ogen konden we zien dat het ook u deugd deed. Aan het feit dat u zo massaal opdaagde. Aan het hartelijke applaus ook. We waren weer even samen.

Want dat is wat theater doet: mensen samenbrengen, ook al is het op anderhalve meter. Mensen samenbrengen in een samenleving die steeds meer blijkt verdeeld. In een samenleving die vereenzaamt. Vandaag letterlijker dan ooit. Wat heb ik die verdomde social distance al vervloekt.

Begin mei, de lockdown was toen dik anderhalve maand aan de gang, maakten we een voornemen. Het nieuwstedelijk speelt hoe dan ook. Negen weken lang gaven we een toneelauteur en een acteur de opdracht om een kleine online voorstelling te maken, die de tijd op de staart poogt te trappen. Het was broodnodig. Om creatief aan de slag te zijn, om artiesten aan het werk te houden en om u, lieve toeschouwer, niet uit het oog te verliezen. Het leverde negen kleine pareltjes op, die je nog steeds online kan nakijken. Maar ook al gingen we negen donderdagen live, het directe contact bleven we missen.

Het bracht ons tot een ander voornemen: we maken onze voorstellingen coronaproof, maar we maken geen coronatheater. We capituleren niet.

Niet koppig of halstarrig, tegen beter weten in, maar net wendbaar, snel, flexibel als een karateka.

We gaan dus weer de theaters in, thuis en op tournee, maar anders toegerust dan anders.

 

Bij de start van het seizoen stellen we ons hele programma voor. Dat dat in de loop van het seizoen aan wijzigingen onderhevig raakt, dat zal wel. Maar dit is wat we willen doen. Als er iets moet wijzigen, zullen we ingrijpen, snel als kwikzilver.We houden de blik open, zijn alert en kijken vooruit. Omdat het hoop geeft, omdat we willen geloven dat er een perspectief is, een uitweg. Niet alleen uit deze shitty situatie vandaag, maar uit ons samenlevingsmodel tout court.

Met een andere blik op onze politiek, op ons klimaat, op de wereld. Optimism is a moral duty.

Dat daar grote veranderingen voor nodig zijn, is duidelijk. De voorstellingen van Het nieuwstedelijk worden dan ook niet minder politiek. Debat maken is één van de opdrachten uit onze missie. De toeschouwers niet alleen verblijden en ontroeren, maar hen verwarren met een complexiteit die aan de oppervlakte nog niet helder was, hen confronteren en dus aan het denken zetten.

Waar mensen samenkomen, ontstaan ideeën. En die zijn niet gratuit.

Geel Hesje, Hybris, Afscheid van een Auto, Man in de mist, Vrede, Liefde & Vrijheid, Basj, Wie we zijn, Lied, allemaal dragen deze stukken niet alleen heel persoonlijke en ontroerende verhalen in zich, ze komen tot stand in contexten die niet minder dan politiek zijn. Tijdens een crisis, die wel weer overwaait (van zodra dat vaccin er is). Maar in een realiteit die nog veel andere crisissen verbergt: vereenzaming (ik zei het al), economische rampspoed, massa-extinctie en klimaatopwarming (die niet zomaar vanzelf zullen verdwijnen), migratie en waterschaarste (die alle erg met elkaar verbonden zijn).

Never waste a good crisis, zeggen de Amerikanen, in een parafrase op een uitspraak die aan Einstein wordt toegedicht: elke crisis biedt ook een kans. Einstein haalde die gedachte dan weer bij de Chinezen, die in hun schrift éénzelfde karakter delen voor zowel ‘crisis’ als voor ‘kans’. In het theater hebben we elke avond de kans om er zo’n twee uur lang met z’n allen over na te denken. Gemaskerd. Op anderhalve meter. Maar wel samen. Ik weet zeker dat het ons deugd zal doen. Stijn Devillé