Van Akens verhaal vindt zijn vaart in de livesoundtrack van Youri Van Uffelen. Komt tot leven in de geprojecteerde roadmovie, die zich naadloos mengt in de live- vertelling aan de dj-tafel. Passend sober, maar overtuigend acteerwerk trekt de luisteraar en de kijker binnen in de anekdotiek van een handvol mensenlevens. Onder een koepel van melancholie bouwt Van Aken aan een eigen romantiek. Die van de zoekende stadsmens, half gedeprimeerd, maar toch ook half hoopvol. (Stijn Dierckx in De Morgen vanop TAZ 2012)
Naast kleppers als Hitler is dood (2009) en Hebzucht (2012) bleef Gevoelige Mensen wat onder de radar. Onbegrijpelijk, want deze muzikale documentaire/roadmovie moet iedereen gezien hebben. Adriaan Van Aken schreef een rauw maar melancholisch verhaal over vier dertigers die tevergeefs de buitenwereld op een afstand proberen te houden. Ze vluchten de snelweg op, gibberend als rebelse pubers, tot het volwassen leven hen losjes langs rechts inhaalt. Het ruwe camerawerk, de soundtrack en het ingetogen spel zuigen je mee in dat zo herkenbare verlangen om de tijd stil te zetten, om eeuwig in het moment te zijn. (Evelyne Coussens in De Morgen n.a.v. TAZ 2012)
De kracht van de voorstelling schuilt in de pittige cocktail van het sobere maar ijzersterke acteerwerk, de steengoede en live gespeelde soundscape van Van Uffelen en de knappe roadmovie van Van Perre die op het scherm achter de acteurs wordt geprojecteerd. (Els Van Steenberghe in Knack)
Gevoelige mensen flitst voorbij als de betere dj-set. Beeld, geluid, samples, stemmen, muziek, live of geregistreerd – het raast en kolkt als de hoofden van de gevoelige protagonisten. Film en muziek staan naast de acteurs, ze hangen er niet als opsmuk bij. Evenmin verdrinken de acteurs in alle technologie die hen omgeeft. Ze spelen ermee zoals dat hoort voor dertigers in de eenentwintigste eeuw. De computeromgeving is een natuurlijke theaterhabitat geworden. (Inés Minten via Theatermaggezien.be)
