In 1982 ondernamen de Argentijnse romanschrijver Julio Cortazar en zijn geliefde, de Amerikaanse fotografe Carol Dunlop, een bijzondere reis. Van Parijs naar Marseille. Via de vermaarde Autoroute du Soleil.Deze reis zou een volledige maand in beslag nemen. Het koppel had immers een reisreglement voor zichzelf opgesteld dat hen opdroeg om te stoppen bij iedere snelwegparking die ze tegenkwamen en die pas te verlaten als ze die - in de geest van de beroemde ontdekkingsreizigers - aan een grondig onderzoek hadden onderworpen. Ook dienden ze, conform hun reglement, op elke tweede parking de nacht door te brengen. Dat deden ze in de buik van hun voertuig, een Volkswagenbusje, dat ze de naam ‘Fafner’ hadden gegeven. Hun verhaal is nadien in een boek gegoten dat ‘De autonauten van de kosmosnelweg’ heet.
In september 2020 zal ik deze poëtische en licht absurde reis – 30 dagen! 60 stops!- overdoen. Vanuit dezelfde insteek als Dunlop en Cortazar: een voorliefde voor de niemandslanden die snelwegparkings vormen.Maar waar Dunlop en Cortazar hun relatie bezegelden met deze reis en na afloop gewoon weer huiswaarts reden aan boord van Fafner, zal ik de reis in mijn eentje aanvatten. De reistijd zal ik aanwenden om langgerekt afscheid te nemen van zijn trouwe gezinswagen. De Citroën Xsara Picasso, bouwjaar 2005, met kenteken 1-KNL 472 en met bijzonder kenmerk ‘een bluts in de flank, nabij de benzinetank’. Een vrij banale, mosselvormige auto, die anno 2005 toch maar mooi ‘gezinswagen van het jaar’ was.
Ik zal dus niet terugkeren in mijn voertuig. Mijn auto zal ik bij aankomst in Marseille van de hand doen om per trein naar België terug te reizen en aldaar een autoloos bestaan in te zetten. Zo wordt mijn reisverslag een echt tijdsdocument, alsook een persoonlijk verhaal. Een verhaal van afscheid. Van autobezit in het algemeen. En van één geliefde auto in het bijzonder.