Adriaan Van Aken
Afscheid van een auto

Openingsstatement

Aire de Lisses (iets voorbij Parijs), 1 september 2020.

Regels van het spel:
- Twee snelwegparkings per dag aandoen.
- Op elke tweede parking van de dag overnachten.
- De snelweg niet verlaten gedurende de volledige duur van het traject.
- Er geen survivalreis van maken, maar volop gebruik maken van wat de snelweg te bieden heeft aan winkels, restaurants, motels, etc.
- Minstens tweemaal bezoek ontvangen. Voor het gezelschap, maar ook om de vuile was aan mee te geven.

Volgens dit compacte reglement hebben mijn auto en ik vandaag een bijzondere reis aangevat. Eentje van Parijs naar Marseille, via de Autoroute du Soleil. Een reis die een kleine maand zal duren, aangezien er zich goed 55 parkings bevinden langs dit traject. Van kleine aires met alleen een picknicktafel (en hopelijk een toiletgebouw) tot uitgebouwde tanksites met alles erop en eraan.

Mijn voertuig en ik maken deze reis bij wijze van afscheid. Een langgerekt afscheid. Een afscheid van elkaar. Want in Marseille zal ik mijn geliefde gezinswagen verpatsen, met de trein naar huis terugkeren en van dan af een leven leiden zonder ooit nog een auto te bezitten.

Ter voorbereiding heb ik boeken over de klimaatopwarming gelezen. Sommige specialisten beschouwen het soort actie dat ik onderneem als ‘cosmetica’, vergelijkbaar met korter douchen, de verwarming een graadje lager zetten of een vaste weekdag zonder vlees. En de toestand van de planeet is dermate ernstig geworden dat ze nog gelijk hebben ook… Er is meer nodig. En snel!

Wel stellen alle auteurs vast dat de klimaatcrisis nood heeft aan verhalen. Omdat statistieken, hoe onderbouwd ook, ons nog amper lijken te beroeren.

Verhalen vertellen, het heden illustreren met beelden, woorden, geluiden en muziek, dat is toevallig mijn beroep. Dus voelde ik mij geroepen.

Het plan: mijn eigen eerste stap in de goede richting auditief capteren en vervolgens in een podcast en een voorstelling gieten. Tonen dat die stap moeilijk, maar verre van onmogelijk is. Bewijzen dat het nemen van die stap ook nog eens plezant kan zijn, zeker als je er de juiste vorm voor kiest…

Die vorm ontleende ik aan een roman uit 1983, die ‘De Autonauten van de Kosmosnelweg’ heet. Een machtig reisverhaal van Carol Dunlop en Julio Cortazar, een schrijvend liefdeskoppel dat bij zichzelf geconstateerd had dat zij net iets meer tijd spendeerden op snelwegparkings dan andere mensen. Bij zo’n stop hoorde in hun ogen minimaal een bezoek aan het winkeltje, een uitgebreide picknick, een dutje achter het stuur,…

Zo rijpte een plan dat ze in mei en juni 1982 ten uitvoer brachten: Parijs-Marseille in hele korte stukjes, met als inzet het ontdekken van een parallel universum langs de snelweg. Een universum dat ze ‘Parkinglandia’ doopten.

Daarnaast maakten zij ook hun tweede, meer concreet geformuleerde onderzoeksdoelstelling meer dan waar: ze verifiëerden op wetenschappelijke wijze ‘dat Marseille echt bestaat’. Door hun reis daar af te sluiten, waar de weg eindigt en de zee begint.

Goed om weten: beide auteurs zijn kort na hun avontuur overleden. Hun voertuig, een Volkswagenbusje dat ‘Fafner’ heette, bleef leven. Laat ons hopen dat mijn verhaal volstrekt andersom afloopt.

Groet, Adriaan