Frank Siera
Afstudeervoorstelling
Spraakwater

Frank Siera studeert dit jaar af aan de Regie Opleiding van Toneelacademie Maastricht.  De 23-jarige Nederlander uit Katwijk legde bij de Queeste al een langer traject af: hij speelde vorig seizoen mee in VROENHOVER BRUG en was regie-assistent bij MORESNET.  Op het de Queeste-talentplatform K A D E regisseert hij nu de zelfgeschreven toneeltekst SPRAAKWATER.

Je koestert een bijzondere fascinatie voor taal. Hoe is die begonnen?
Als klein kind speelde ik al met taal. Ik vervormde woorden in mijn hoofd. Zo werd boekenkast bijvoorbeeld boe, kenk en ast. Ik heb meerdere keren mijn eigen taal bedacht (het Frankiestaans), uit mijn hoofd geleerd en geprobeerd in te voeren. Daar beleefde ik plezier aan, maar tegelijkertijd had het ook iets dwangmatigs.

Waarin precies schuilt je fascinatie voor taal?
De taal was, en is, voor mij een prachtige, grote speeltuin. Maar ook eentje waar je volledig in kunt verdwalen. Die complexiteit van een constructie die we zelf geschapen hebben om het leven makkelijker te maken, fascineert me.

Vind je echt dat taal ons leven makkelijker maakt?
We beseffen naar mijn idee veel te weinig hoe machtig onze taal is: mooi, maar ook gevaarlijk. Hoeveel enkel woorden teweeg kunnen brengen. Hoe de taal misbruikt kan worden om mensen van iets te overtuigen, om zonder gegronde reden angst aan te praten, tot haat aan te zetten. Ik ben ervan overtuigd dat als we de taal met meer zorgvuldigheid en waardering zouden gebruiken, onze wereld er een stukje beter uit zou zien.

In SPRAAKWATER gebruik je het verhaal van de legendarische ‘pianoman’ die in 2005 aanspoelde op een Brits strand. Wat maakt dat je aan de slag wilde met dit waargebeurde verhaal?
Wat me zeven jaar geleden zo intrigeerde aan dat verhaal van die pianoman, was wat er hem toe had gedreven om te zwijgen. Toen de politie de ‘pianoman’ oppakte, wilde hij niet spreken. In plaats daarvan tekende hij een piano. En toen ze hem aan een piano gezet hebben, bleek hij fantastisch te kunnen spelen. Iedereen vroeg zich af wie die man was en zijn foto ging de wereld rond. Van overal kwamen er reacties van mensen die hem dachten te herkennen. SPRAAKWATER gaat niet zozeer over wie hij is, maar wel over waarom hij zwijgt.

Je hebt een fascinatie voor taal, maar maakt een voorstelling over zwijgen?
Ik voel mij verwant aan personen als Kaspar Hauser en de ‘pianoman’. Net omdat ze, om wat voor reden dan ook, niet spreken. Het bijzondere van deze twee is dat ze de vanzelfsprekendheid van onze taal ter discussie stellen – en dat is volgens mij precies wat eens vaker zou moeten gebeuren.