Teaser
Wat heb je gedaan als plotseling
de hele wereld in rep en roer is om jou.
Op 7 april 2005 werd een man in een nat pak aangetroffen op het strand van het Britse kustplaatsje Sheerness. Hij beantwoordde geen enkele vraag - hij zweeg. Toen men hem pen en papier gaf, tekende hij een vleugelpiano. En nadat een piano werd geregeld, speelde hij uren muziek - van Tchaikovsky tot The Beatles. Maar hij bleef zwijgen.
De ‘pianoman’ kon voor lange tijd niet geïdentificeerd worden, waardoor zijn verhaal wereldwijd als mysterieus werd afgeschilderd. Uiteindelijk bleek het om de vermiste Duitser Andreas Grassl te gaan.
Voor Frank Siera zijn deze waargebeurde feiten slechts een vertrekpunt voor SPRAAKWATER. De inhoud van de tekst is dan ook niet 100% waarheidsgetrouw.
Frank Siera studeert dit jaar af aan de Regie Opleiding van Toneelacademie Maastricht. De 23-jarige Nederlander uit Katwijk legde bij de Queeste al een langer traject af: hij speelde vorig seizoen mee in VROENHOVER BRUG en was regie-assistent bij MORESNET. Op het de Queeste-talentplatform K A D E regisseert hij nu de zelfgeschreven toneeltekst SPRAAKWATER.
Je koestert een bijzondere fascinatie voor taal. Hoe is die begonnen?
Als klein kind speelde ik al met taal. Ik vervormde woorden in mijn hoofd. Zo werd boekenkast bijvoorbeeld boe, kenk en ast. Ik heb meerdere keren mijn eigen taal bedacht (het Frankiestaans), uit mijn hoofd geleerd en geprobeerd in te voeren. Daar beleefde ik plezier aan, maar tegelijkertijd had het ook iets dwangmatigs.
Waarin precies schuilt je fascinatie voor taal?
De taal was, en is, voor mij een prachtige, grote speeltuin. Maar ook eentje waar je volledig in kunt verdwalen. Die complexiteit van een constructie die we zelf geschapen hebben om het leven makkelijker te maken, fascineert me.
Vind je echt dat taal ons leven makkelijker maakt?
We beseffen naar mijn idee veel te weinig hoe machtig onze taal is: mooi, maar ook gevaarlijk. Hoeveel enkel woorden teweeg kunnen brengen. Hoe de taal misbruikt kan worden om mensen van iets te overtuigen, om zonder gegronde reden angst aan te praten, tot haat aan te zetten. Ik ben ervan overtuigd dat als we de taal met meer zorgvuldigheid en waardering zouden gebruiken, onze wereld er een stukje beter uit zou zien.
In SPRAAKWATER gebruik je het verhaal van de legendarische ‘pianoman’ die in 2005 aanspoelde op een Brits strand. Wat maakt dat je aan de slag wilde met dit waargebeurde verhaal?
Wat me zeven jaar geleden zo intrigeerde aan dat verhaal van die pianoman, was wat er hem toe had gedreven om te zwijgen. Toen de politie de ‘pianoman’ oppakte, wilde hij niet spreken. In plaats daarvan tekende hij een piano. En toen ze hem aan een piano gezet hebben, bleek hij fantastisch te kunnen spelen. Iedereen vroeg zich af wie die man was en zijn foto ging de wereld rond. Van overal kwamen er reacties van mensen die hem dachten te herkennen. SPRAAKWATER gaat niet zozeer over wie hij is, maar wel over waarom hij zwijgt.
Je hebt een fascinatie voor taal, maar maakt een voorstelling over zwijgen?
Ik voel mij verwant aan personen als Kaspar Hauser en de ‘pianoman’. Net omdat ze, om wat voor reden dan ook, niet spreken. Het bijzondere van deze twee is dat ze de vanzelfsprekendheid van onze taal ter discussie stellen – en dat is volgens mij precies wat eens vaker zou moeten gebeuren.
Talentplatform K A D E
Naast het artistieke parcours van de vaste theatermakers van het ensemble, reserveert theatermakershuis de Queeste met het talentplatform K A D E regelmatig ruimte voor waardevolle samenwerkingen met prille theatermakers. Binnen de context van het theatermakershuis werken we met K A D E mee aan de realisatie van hun wilde plannen en artistieke toekomstdromen.
Theatermakershuis de Queeste investeert doelbewust in talentontwikkeling en vergroot zo haar effectieve meerwaarde voor de creatie van theater in en vanuit onze regie. De jonge makers kunnen beroep doen op onze faciliteiten, onze knowhow en ons netwerk.
K A D E verwijst naar de aanlegplaatsen aan het Albertkanaal, vlakbij onze uitvalsbasis De Silo. Net zoals de binnenschepen hier voor beperkte tijd aanmeren, zullen verschillende prille makers tijdelijk in ons theatermakershuis werken.
In het kader van K A D E gaat de Queeste regelmatig coproducties aan met andere theaterhuizen: o.a. TAKT-Dommelhof Neerpelt, Cultuurcentrum Hasselt, C-mine cultuurcentrum Genk, Het Huis van Bourgondië Maastricht en Toneelacademie Maastricht.
Met de Toneelacademie Maastricht hebben we een intense band. Jaarlijks zijn we mentor en gastheer van een afstudeervoorstelling van een student van de Regie Opleiding. Na MEDEA van Ilmer Rozendaal is het dit jaar de beurt aan Frank Siera.
Frank legt bij de Queeste een traject af: hij speelde mee in VROENHOVER BRUG en was regie-assistent bij MORESNET.
Nu regisseert hij in nauwelijks vier weken zijn zelfgeschreven tekst SPRAAKWATER. Tijdens het schrijven werd Frank gecoacht door Adriaan Van Aken, auteur en theatermaker bij Braakland/ZheBilding. Tijdens het repetitieproces kan Frank beroep doen op het advies van dramaturg Alexander Schreuder en de coaching van artistiek leider Christophe Aussems. Frank gaat aan de slag met een bruisende en jonge ploeg: acteurs Jip van den Dool en Tim David, zangeres Oukje den Hollander en theatervormgever Jamil Sumiri.
Pers
Maastrichtse regie op het ITs Festival
artikel NRC Handelsblad - 27 juni 2012
Voor altijd in rust verloren ***
recensie theaterkrant.nl - 24 juni 2012
Jonge Katwijkse regisseur debuteert met 'Spraakwater'
artikel in De Katwijkse Post - 21 juni 2012
Wat de Queeste heeft opgebouwd, dat is ook mijn droom
artikel in Het Belang van Limburg - 2 mei 2012