Domien Van Der Meiren, Christophe Aussems & Helena Van den Berge
Le coin perdu

03.05.2009 31.05.2009

© de Queeste

Domien Van Der Meiren, Christophe Aussems & Helena Van den Berge
Le coin perdu

Landschapsschilder Emile Van Doren (1865-1949) bouwde in 1913 een villa in Genk. Tot aan zijn dood zou het zijn thuis en atelier zijn. De villa keek uit over de dan nog natuurlijke moerassen van de Molenvijvers.

Na de dood van zijn dochter Fanny werd de villa aan de stad geschonken. Het testament nam de uitdrukkelijke voorwaarde op er een culturele bestemming aan te geven. De villa bood sindsdien onderdak aan verschillende gezinnen en werd gebruikt als repetitielokaal, thuis voor heemkring Heidebloemke, heemkundig museum en als Museum en Cultuurhuis Emile Van Doren.

Straks krijgt het museum een grondige opknapbeurt. Maar eerst speelt de Queeste er een miniatuurvoorstelling: een verhaal van de villa.


Landschapsschilder Emile Van Doren (1865-1949) bouwde in 1913 een villa in Genk. Tot aan zijn dood zou het zijn thuis en atelier zijn. De villa keek uit over de dan nog natuurlijke moerassen van de Molenvijvers.

Na de dood van zijn dochter Fanny werd de villa aan de stad geschonken. Het testament nam de uitdrukkelijke voorwaarde op er een culturele bestemming aan te geven. De villa bood sindsdien onderdak aan verschillende gezinnen en werd gebruikt als repetitielokaal, thuis voor heemkring Heidebloemke, heemkundig museum en als Museum en Cultuurhuis Emile Van Doren.

Straks krijgt het museum een grondige opknapbeurt. Maar eerst speelt de Queeste er een miniatuurvoorstelling: een verhaal van de villa.

LE COIN PERDU is een voorstelling van
Lien De Graeve spel
Domien Van Der Meiren, Christophe Aussems & Helena Van den Berge coaching
Björn Rzoska interview
Joris Rabijns camera interview
Kishan Singh productie & techniek
Roos Van Bruggen communicatie & publiekswerking
Christophe Aussems artistieke leiding
Els Gennez zakelijke leiding a.i.
Fre Lemmens grafische vormgeving
WEBSITEFABRIEK 103 website

met bijzondere dank aan Mevr. Palmers-Gelders, Domien Van Der Meiren, 't Cornetje, de ploeg van CC Genk
in coproductie met Erfgoedcel & Cultuurcentrum Genk
met de steun van de Stad Genk, de Provincie Limburg en de Vlaamse overheid

Lien De Graeve spel
Domien Van Der Meiren, Christophe Aussems & Helena Van den Berge coaching
Björn Rzoska interview
Joris Rabijns camera interview
Kishan Singh productie & techniek
Roos Van Bruggen communicatie & publiekswerking
Christophe Aussems artistieke leiding
Els Gennez zakelijke leiding a.i.
Fre Lemmens grafische vormgeving
WEBSITEFABRIEK 103 website

met bijzondere dank aan Mevr. Palmers-Gelders, Domien Van Der Meiren, 't Cornetje, de ploeg van CC Genk
in coproductie met Erfgoedcel & Cultuurcentrum Genk
met de steun van de Stad Genk, de Provincie Limburg en de Vlaamse overheid

Zondag03.05.200918:15Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag03.05.200920:30Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag10.05.200918:15Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag10.05.200920:30Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag17.05.200918:15Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag17.05.200920:30Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag24.05.200918:15Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag24.05.200920:30Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag31.05.200918:15Emile van Dorenmuseum, Genk
Zondag31.05.200920:30Emile van Dorenmuseum, Genk

Er zijn veel mensen die mich herkennen op straat, ich ken die mensen niet. Die zeggen: ich ken u nog. Zeg ich: ja, dat kan goed zijn, ‘k zeg: maar ik u niet he.

De pers

De oneindige liefde van (en voor) de kunstenaar
column van Saddie Choua

- Het is veel te schoon weer om te werken hé?
- Ik ben in ziekteverlof want ik heb last van mijn hart.
- Och gij, dat is van de liefde.

(terras Afi Winterslag)

In een Genkse herberg ontmoet een Brusselse schilder zijn muze. Cidonie Raikem. Hij vestigt zich in Genk en trouwt met haar. Zo gaat dat wanneer kunstenaars verliefd worden. Verliefd op een vrouw, verliefd op haar stad. De glorierijke impressionist kocht prompt de herberg en kneedde die om tot een art-hotel, rond de eeuwwisseling een trekpleister voor plein-airisten, landschapschilders in open lucht. Ja, wa wilt ge, Genk is gemaakt om te worden geschilderd. Sommigen begrepen er niet veel van. En dat er toch ook gewerkt moet worden.

'De kunstenaar is een arbeider gelijk gij en ik. Hij maakt schoonheid. En hij wordt daar meestal niet voor betaald.'
(Louis Paul Boon)

Maria was een echte werkster, ze poetste van vroeg tot laat. Ze zeggen mij altijd, als gij van ze leven sterft, krijgt gij ne stofdoek mee. Wanneer haar man in 1976 conciërge wordt in een museum, volgt zij gedwee. Poetsen, post, klasseren, telefoon én rondleidingen. Zij houdt er de herinnering levend.

En veel schilders heb ich gehad hè. Veel schilders. Die kwamen kijken naar het huis en die kwamen kijken naar de schilderijen. Ja. Maar, ge kunt dat toch nie namaken, ge kunt geen schilderij 2 keer maken, da gaat niet, nee.

Na het overlijden van haar man, blijft Maria niet bij de pakken zitten. In haar eentje blijft ze in het museum wonen. Schrik kende ze niet en iets wat al 30 jaren duurt, stop je zomaar niet.

Ich kenden hem alleen van foto's en beeld en van zijn schilderijen, ja. Ja. Ik zie ze graag zijn schilderijen. Ich kan nog direc zeggen: da is één van, van Emile Van Doren.

(locatie: Emile Van Doren Museum Genk centrum, met dank
aan een aantal quotes uit het stuk 'le coin perdu', gespeeld door
De Queeste, monoloog Lien De Graeve, elke zondagavond van
mei mét rondleiding na de voorstelling, www.dequeeste.be)

Het Belang van Limburg - 11 mei 2009

De villa: Le Coin Perdu

Eind 19e eeuw was Genk een ware trekpleister voor landschapsschilders. De gemeente en haar nabije omgeving stond bekend om haar Spiegelende Vijvers: de vijvers van Stalen, de plassen van Sledderlo en de Molenvijvers.

Ook Emile Van Doren kwam voor het eerst naar de streek als student aan de Brusselse Académie des Beaux Arts. In een Genkse herberg ontmoette hij Cidonie Raikem, die in 1898 zijn vrouw zou worden. Samen kochten ze de herberg en bouwde ze uit tot Hôtel des Artistes, wat al snel uitgroeide tot een veelbezochte trefplaats voor de rijke burgerij en landschapsschilders. Bovendien bood het hotel voor de landschapsschilder Van Doren de perfecte tentoonstellingsruimte.

Na jaren dit hotel uitgebaat te hebben ging Van Doren op zoek naar een plek  om tot rust te komen. Hij vond de ideale plek rondom de befaamde Molenvijvers, aan de Verloren Kostweg. In 1913 is de bouw van de kunstenaarsvilla compleet en verhuist Van Doren met zijn vrouw en muzikaal getalenteerde dochter Fanny naar Le Coin Perdu. De woning is volledig ingericht om aan de noden van de schilder te voldoen: Van Doren hechtte veel belang aan zijn werkplek, vandaar het ruime atelier met groot raam aan de noordzijde en een balkon.

Volgens sommige bronnen kondigde de verhuis het begin van Van Doren’s kluizenaarsschap aan, maar de vele foto’s met tal van gasten, bevriende kunstenaars en kunstverzamelaars spreken dit tegen.

In 1949 overleed Emile Van Doren en bleef zijn dochter Fanny over als enige bewoonster.

In 1955 stelt Fanny een handgeschreven testament op waarin zij Le Coin Perdu en het omliggende park aan de gemeente Genk schenkt, zij het met de uitdrukkelijke wens dat de villa een intellectueel of filantropisch doel zou dienen zoals bv. een schilder- of muziekschool of een bibliotheek. Zij vroeg ook dat de meubelen en schilderijen in de villa bewaard zouden blijven als herinnering aan haar vader, waarmee impliciet de wens voor een museum uitgesproken werd.

Vervolgens kende Le Coin Perdu heel wat bewoners, die allen de villa zonder huur mochten bewonen, in ruil voor het onderhoud van huis en tuin. Zo werd het voormalige atelier van Emile Van Doren een tijd lang gebruikt als repetitieruimte voor de theatergroep De Gheinick. De familie Habex-Mandervelt bewoonde het pand een tijdlang en hield er een ‘kleine dierentuin’ op na.

In 1975 werd het huis volledig gerestaureerd, met de herbestemming als museum voor ogen.

Vanaf 1976 krijgt Heemkring Heidebloemke enkele ruimtes in het huis toegewezen. Gaandeweg incorporeerden zij in het omliggende park stukjes lokale (mijn)geschiedenis, en in de kelderruimtes ontstaat het Heemmuseum. In 2001 werd het Heemmuseum gesloten voor het publiek en in 2008 verhuisde de heemkring naar de nieuwe bibliotheekgebouwen in Genk.

Op enkele jaren na is de villa Van Doren ononderbroken bewoond geweest.

De laatste bewoners van Le Coin Perdu waren Dhr en Mevr Palmers – Gelders. Dhr. Palmers was werkzaam in de mijn van Winterslag, maar nam daarnaast ook de taak van conciërge en officieuze conservator van het Heemmuseum op zich. Het echtpaar gaf ook rondleidingen aan het publiek. In 2006, enkele jaren na de dood van haar man, verhuisde Mevr. Palmers. Sindsdien is Le Coin Perdu niet meer bewoond.