Teaser
Coproductie met Toneelgroep Maastricht
Theatermakershuis de Queeste en Toneelgroep Maastricht zijn twee professionele theatergezelschappen met als uitvalsbasis regio Limburg. De Queeste heeft als thuisbasis Belgisch Limburg (Hasselt) en Toneelgroep Maastricht werkt vanuit Nederlands Limburg.
Artistiek leiders Christophe Aussems (de Queeste) en Arie de Mol (Toneelgroep Maastricht) vinden het belangrijk om in en vanuit de regio Limburg samen te werken. Deze samenwerking focust zich op creatie, structurele uitwisseling, talentontwikkeling en locatievoorstellingen.
In het kader van de interregionale samenwerking op het vlak van cultuurproductie tussen Belgisch- en Nederlands-Limburg zetten theatermakershuis de Queeste en Toneelgroep Maastricht – na DEMONEN (najaar 2011) – nu hun tweede coproductie op.
Domien Van Der Meiren maakt deel uit van het ensemble van de Queeste en is als regisseur verbonden aan Toneelgroep Maastricht.
Onder de spelers herken je uit het de Queeste-ensemble: Bram Van Der Kelen, Katrien De Ruysscher en Tom Ternest.
Bram Van Der Kelen is ook regelmatig gastacteur bij Toneelgroep Maastricht.
Jorine van Beek (kostuum) en Jelle Moerman (licht & toneelbeeld) werkten eerder ook al mee aan de Queeste-voorstellingen.
Onze eerste coproductie DEMONEN wordt in het najaar van 2012 hernomen. Een zaalversie van dit locatieproject zal reizen langs een 25-tal theaters in Vlaanderen en Maastricht.
met steun van de provincies Nederlands en Belgisch en Limburg in het kader van interregionale samenwerking
© Ben van Duin
© Ben van Duin
© Ben van Duin
© Ben van Duin
© Ben van Duin
Biografie auteur
Gildas Bourdet (1947) wordt geboren in Bretagne en besluit al op vroege leeftijd kunstschilder te worden. Via zijn schilder- en tekenwerk rolt hij als vormgever het amateurtheater in waar hij daarna ook gaat acteren en regisseren. Hij is medeoprichter van het Théâtre de la Salamandre (1969), dat al snel een professionele theatergroep wordt, waarvan hij de artistieke leiding op zich neemt. Na een aantal zeer succesvolle voorstellingen benoemt de Minister van Cultuur Bourdet in 1974 tot artistiek leider van het Centre Dramatique National du Nord te Tourcoing. Acht jaar later wordt La Salamandre bevorderd tot het Théâtre National du Nord / Pas-de- Calais.
Bourdet schrijft ondertussen ook toneelstukken en breekt door met Le Saperleau (1982). Une station service (Een pompstation, 1985) is zijn eerste grote ensemblestuk en werd in 1987 ook in Nederland gespeeld. Verschillende teksten van Bourdet werden in Vlaanderen bij Arca Gent gespeeld.
Uit zijn stukken blijkt zijn fascinatie voor taal. Zo creëert hij in Le Saperleau een bastaardtaal die de onuitsprekelijke emotionele chaos van een driehoeksverhouding hoorbaar maakt. En in Une station service brengt hij een alledaagse spreektaal, het Frans van de straat en van specifieke groepen en klassen, op het toneel.
Na 17 jaar vertrekt Bourdet bij het Théâtre National du Nord en werkt enkele jaren als freelance regisseur. Sinds 2002 is hij artistiek leider van Théâtre de l’Ouest Parisien te Boulogne-Billancourt.
Zelf noemt Bourdet Een pompstation een 'pièce sans amour'. "De personages zijn allen beschadigd. Dromen worden niet verwezenlijkt. In wezen is iedere komedie noodzakelijkerwijs pessimistisch, aan het eind moet alles weer opnieuw beginnen. Niemand heeft iets geleerd. Dat is het functionele pessimisme van de komedie!"
INTERVIEWFRAGMENT met het Vlaamse theatertijdschrift ETCETERA uit 1988:
"Het soort theater dat wij brengen, heeft als meest typische karakteristiek een onmiddellijke toegankelijkheid naar een zo breed mogelijk publiek: ook voor de niet-kenners, de mensen zonder specifieke theaterachtergrond. Deze optie heeft met mijn eigen biografie en achtergrond te maken. Ik ben afkomstig uit een milieu waarbinnen cultuur niet ter sprake kwam. Daarom streven wij naar een theatervorm die zo eenvoudig mogelijk is, maar die tegelijkertijd ook uiterst complex blijft: theater dat verhalen vertelt die men kan volgen -- zoals men Jules Verne of Balzac of stripverhalen leest. Theater dat mensen aanspreekt op het niveau van de fantasie, van de sociale relaties, van de werksituatie, enzovoort. Het bereiken van die eenvoud is zeer moeilijk, maar wij hebben onszelf een soort ethische wet opgelegd om op een zo eerlijk mogelijke manier theater te maken, zonder zaken te versimpelen of weg te laten. Ik hou ook van een zekere vrijgevigheid bij het spel van de acteurs. Ik hou van acteurs die iets geven aan het publiek, die emoties losmaken, een lach, een traan, gevoelens. Ik hou niet van koel acteerwerk, maar ik wens theater dat warm, emotioneel aanvoelt, ook al heb je bij de voorbereiding van een produktie 36 filosofische werken of 50 sociologische studies doorgenomen. Dit laatste kan wel voor onszelf bijdragen tot het creëren van een universum voor een stuk, maar kan nooit het uiteindelijke doel van theater zijn. Theater is fundamenteel emotioneel en daar hoeft men zich niet voor te schamen.”
"Een strikt naturalistische schriftuur laat mij koud. Het idee om een "tranche de vie" te beschrijven, lijkt mij vervelend. Waar ik naar op zoek ben -- zowel via mijn dialogen als via mijn decors -- is om door een zo zorgvuldig mogelijke enscenering van mijn stukken de toeschouwer een licht overdreven beeld mee te geven van de banaliteit van het alledaagse. Precies door die lichte overdrijving hoop ik een houding van zelfreflectie los te maken. Ik denk niet dat ik een naturalistisch auteur ben."