Jusqu’ici tout va bien.

Het is het verhaal van een man die van een gebouw van 50 verdiepingen valt. Terwijl hij valt, herhaalt de man bij elke verdieping om zichzelf gerust te stellen: “Tot hier gaat alles goed... Tot hier gaat alles goed…Tot hier gaat alles goed”. Maar de val is niet van belang. Het is de landing.

— Uit de film La Haine

Tijdens een “Rebellion-week” in september 2019 nam ik deel aan een blokkade aan een kruispunt in het centrum van de stad Amsterdam. Gedurende vijf minuten, ongeveer de tijd van één groen licht, hielden we de auto’s aan een kruispunt tegen door met een groepje mensen en een banner op het zebrapad te gaan staan en een lied te zingen. Daarbij werd aan de wachtende auto’s ook aangegeven hoe lang de blokkade nog ging duren (een kartonnen bord werd opgehouden met “Nog twee minuten, nog één minuut”). Ondertussen deelden we koekjes en pamfletten over de gevolgen van de klimaatcatastrofe uit aan de wachtende automobilisten.

Sommige chauffeurs sympathiseerden onmiddellijk of staken een duim op, de meeste hielden hun oog op de klok en hun raampje naar boven of begonnen toen het groen werd meteen te toeteren.

Ik hoorde bij het team dat aan de automobilisten moest uitleggen waarom ze even niet door konden. De meest emotionele confrontatie was met een vrouw in een leuke elektrische wagen. Zij leek quasi bereid om de mensen voor haar op het zebrapad omver te rijden om door te kunnen. Ze was woedend. Met tranen in de ogen riep ze tegen mij hoe oneerlijk dit was. Ze moest kunnen doorrijden want ze had een belangrijke afspraak en zij reed elektrisch. Haar kinderen hadden betoogd voor het klimaat. Ze hadden zonnepanelen. Ze deed al alles goed en nu moest ze erg dringend op een afspraak zijn. Dus: “houd al die andere auto’s tegen maar ik moet door of ga ergens anders protesteren bij het parlement ofzo.”

Toen ik haar bedankte voor al haar inspanningen, kalmeerde ze ietwat. Toch weet ik niet wat er nog binnenkwam van mijn poging haar uit te leggen, dat al die persoonlijke keuzes fenomenaal zijn en zeker moeten blijven gebeuren, maar dat ik me ondanks alles gedwongen voel tot dit soort acties over te gaan. Want ondanks alle petities die ik ooit ondertekende, de ludieke en minder ludieke optochten, de traantjes bij de woorden van de klimaatjongeren, het verplaatsen van mijn geld naar een meer ethische bank, een rechtszaak tegen onze nalatige overheden... Het blijft oorverdovend stil.

Ik kan ook wel leukere dingen verzinnen dan een kruispunt te blokkeren en een nacht in de cel door te brengen. Maar wat kan je anders doen om niet volledig moedeloos en verdrietig te worden van het feit dat er niets verandert. Je lichaam in de strijd gooien dan maar?

 

Ga ergens anders protesteren

I’ve seen better cabinets at Ikea
— (gelezen op een zelfgemaakt kartonnen protestbord tijdens een Fridays for Future mars)

Als een regering willens en wetens afstand doet van haar verantwoordelijkheid om burgers te beschermen en toekomstige generaties te verzekeren van een toekomst, dan heeft zij aan haar meest essentiële plicht verzaakt.

Het is daarom niet alleen ons recht, maar onze morele plicht om bij al die inertie en dat plichtsverzuim van de regering in opstand te komen. Ter verdediging van het leven zelf.

Met 58 .586 burgers spanden we een rechtszaak in tegen de vier bevoegde Belgische overheden om hen te dwingen de CO2-reductie waartoe ze zich geëngageerd hebben tijdig te realiseren. Na een procedureslag van bijna zes jaar verscheen de Klimaatzaak van 16 tot 26 maart 2021 eindelijk voor de rechter. Alle Belgische overheden werden veroordeeld voor het schenden van onze mensenrechten maar de rechter legde hen helaas geen concrete reductiedoelstellingen op. Dus tekenden we op 16 november 2021 beroep aan. Je kan je hier nog steeds bij aansluiten: www.klimaatzaak.be.

Ons land won trouwens wel één internationale award op de klimaaattop van Madrid in 2019. Omdat we zowat alle klimaatdoelen misten en weigerden akkoorden te tekenen, werd België er officieel uitgeroepen tot Fossiel van de dag.

Fast forward naar nu, de zomer van 2022

Voorlopig geen extra maatregelen tegen de droogte: “Maar zet dekraan niet zomaar open”

Er komen voorlopig geen extra maatregelen tegen de droogte. Dat heeft de adviesgroep van de droogtecommissie maandag beslist. Een sproeiverbod zoals in 2018 komt er op korte termijn niet. — Het Belang van Limburg

1 augustus 2022.

We hebben nog één procent kans om onder het doel van het Parijs-akkoord te blijven. En nog zeven jaar voor we onze uitstootlimiet overschrijden om dat streefdoel van maar 1,5° opwarming te halen. Zeven jaar waarin de meest ongeziene veranderingen op gigantische schaal nodig zijn, terwijl de jaarlijkse CO2-uitstoot blijft stijgen en nu gelijk is aan die van een verbrand bos ter grootte van 1,3 keer Afrika.

De oorzaken, gevolgen en prognoses staan zwart op wit te lezen in een duizelingwekkende hoeveelheid cijfers, statistieken en rapporten van klimaat- en andere wetenschappers. Van het IPCC tot de NASA.

Maar nu is het ook voelbaar. Ons huis staat in brand, en loopt tegelijk onder water. Maar ook nu nemen we geen of enkel schattige, voorzichtige maatregelen, waarbij mensen zo weinig mogelijk geambeteerd mogen worden. Maar met lifestyle-choices en beschuldigende blikken naar elkaar gaan we het niet halen.

Ondertussen staat Greta Thunberg nog elke vrijdag, al is het alleen, te spijbelen voor het klimaat. Proberen activisten terreinen van “propere” plastiekfabrieken in de haven, wielerwedstrijden en snelwegen te blokkeren om de business as usual te onderbreken vanuit de kleine hoop, of noem het wanhoop, dat als we de machine even stil kunnen leggen, we misschien tot een gesprek komen.

‘Excuses voor het ongemak’, stond in rode letters op de flyer die we toen op dat kruispunt aan de automobilisten uitdeelden. ‘Wij protesteren om verdere vernietiging van het leven op aarde te voorkomen.’


Niet meewerken aan het kwaad, is net zo goed een morele plicht als het versterken van het goede. Als je de de wet overtreedt, omdat je geweten je vertelt dat ze onrechtvaardig is, doe het dan open, met trots, liefde en beschaving, bereid om de consequenties te aanvaarden.

— Martin Luther King

 

Hoe kan je als je nog in dat streefdoel van 1,5 graad gelooft, geloof blijven houden? Waar hopen we precies nog op?

De afgelopen jaren hebben velen, om niet te zeggen miljoenen mensen, zich gemobiliseerd om systematische en diepgaande verandering te eisen. Beroep aan te tekenen. Want er is dus nog die 1% kans dat we het halen.

Augustinus heeft gezegd dat hoop twee prachtige dochters heeft: woede en moed. Woede om hoe dingen gaan en moed om de dingen beter te maken dan ze zijn. Die hoop wens ik u en ik wens u die moed, maar ik wens u bovenal die woede. Wat kan je nog anders om hoop te houden dan je verzetten? Waar hoop eindigt, begint actie.

Dat is waar onze nieuwe voorstelling 9.6 over gaat. En dat is waar ik me op 8 en 9 oktober 2022 ga bevinden: in geweldloos verzet, in een massale actie van burgerlijke ongehoorzaamheid tegen de fossiele industrie (die de brandstof blijft leveren om de brand gaande te houden en er nog miljarden winst mee maakt) en dus hoogstwaarschijnlijk weer in een cel en ik hoop velen van jullie met mij.

Bekijk de website code-rouge.be, zoek een infomoment en training in je buurt, een vorm van actievoeren die bij je past en gooi mee je lichaam in de strijd.

Alvast excuses voor het ongemak.